LU STRUMMULU

Ntra la strata mi mittia a priari,
firriava ntunnu com’abbruciareddu,
senza sonu lu facia abballari,
mittia scummissa cu Turi e Pippineddu.
Tannu pussirianu li azzuna
a canciu di rinari li buttuna.

Beddi riordi d’un tempu luntanu,
nun c’era di li machini puzzura;
scausi, e c’un pezzu di pani mmanu
stavamu a cuntattu di natura.
E iu m’addivirtia, passanu li iurnati
cu strummuli mmanu beddi attunniati.

Ancora rilucenti l’aiu cunsirvatu
dintra nna carta cu lazzu agghiummuniatu;
passaru l’anni, vinni lu prugressu,
iddu nun cancia, resta lu stessu.
Stancu nunn’è di lu so’ firriu,
sulu la gioventù prestu s’inniu.